Bazen bana zaman yetmiyor diye soyleniyorum. Eskiden (bekarken ve calisirken), hafta sonlarini nasil degerlendirecegim sendromu yasardim. Bir ara resim kursuna yazildim. Oyle geciyordu zaman. Bazen de evde fazla zamanliliktan iyice yayar bir yerlerimi , pofur pofur uyurdum. Ustune film izlerdim. Yer icer yatardim . Pazartesiye kadar. Oyle yaymisim ki kendimi, hayat bana fazladan da borc vermis,simdi geri aliyor. Simdi bana 24 saat yetmiyor. 1 haylaz ufaklikla, bir nazli bebekle ve bir huylu huysuz kocayla (yani 3 cocukla) nasil gectigini anlamiyorum. Anlayamiyorum. Hangisine kosturacagimi sasiriyorum.
Bazen beni 3 e bolun , oraya buraya ayni anda yetiseyim diyorum. Biri ayni anda anneeee diye bagirirken, emin olun digeri agliyordur, evdeki buyuk cocuk da birseyler hazirla da yiyelim diye suratima bakiyordur. Sinirin verdigi bu hizla ben 10 saniyede hepsine yetisiyorum. Biri kucagimda, biri emzirirken , bir yandan ocagin altini yakabiliyorum. Hani o maillerde dolsan, face de ordan buraya paylasilan karikaturdeki 15 kollu kadin gibiyim. Ben o ' yum. Hah simdi beni afallatan diger konu ; esim bir is seyahatine gitti. evde yok. sabahtan yemegi yaptim cocuklara. uykularini aldilar. oynuyorlar birseylerle.. ev derli toplu sayilir. ben evde rahatim. Eeee..hadi... simdi napicagim. bilgisayara bos bos bakiyorum. . beni boyle birden rahatliga oturtmayin. afalliyorum. arasam bulamayacagim , onca kez soylenip bulamadigim rahat bir zaman su an. ben dumur oldum. yapacak sey bulamiyorum. birden karsilasinca bana su an Rahatlik batiyor ey evdeki ahali!
No comments:
Post a Comment