Oglum tam 1 yasinda iken hamile kaldigimi fark ettim. Oglum ile cok tutkulu giden bir iliskimiz vardi. Hamile kaldigimi ogrenince hemen aradaki yas farkini hesap etmeye basladim. Kizim dunyaya geldiginde Oglum 21 bucuk aylik olucakti. Yani henuz daha 2 yasini bile doldurmamis olucakti. Ve ben de ikinci bebegi kucagima almis olucaktim,oglum daha cok kucukken. Hemen ilk yorumlar gelmeye basladi :
- Ayy Emir daha cok kucuk, O da hala bir bebek
- ikisine birden nasil bakacaksin
- Cok yorulucaksin , nasil bas edeceksin
- Ah ikisi de cok kucuk, eyvah eyvah
- Emir ' i memeden nasil keseceksin
Iste en son soylenen tam bir vurgundu. Emir'i memeden nasil kesecegim? Cunku ben ilk dogumumun akabinde o kadar cok emzirme konusuna odaklanmistim ki , sutum cogalsin diye her turlu sut arttirici aktiviteyi uygulamis ve cok kisa araliklarla emzirmistim. Bu sebeple oglum belki de devamli emzirmeyle hasir nesir oldugundan meme emmeye cok duskun olmustu. Yani hayatinin cok onemli bir aliskanligiydi. Ben 4.5 aylik hamileyken , oglum 17 aylikti. O sirada ailemin yanina istanbul'daydim. Ailemin de katkilariyla, kendimin isteksizligine ragmen memeden bir sekilde kopardik. ( aci biber salcasi sponsorlugunda) .
Cunku hamileydim ve emzirmeyi kesmeliydim. Turk mentalitesiyle bana herkes aman hemen kes, karninda bebegi zehirler diyordu. Amerika'daki doktorum ise 6 - 7 aylik olana kadar emzirebilirsin , senin rahat olman acisindan birakmalisin demisti. Bebege birsey olmadi. Ama Oglumun bir sure sonra surekli ishal oldugunu ve huysuzlastigini fark ettik. Hamileyken emzirmenin sadece Emir'e dokundugunu anladim. Neyse, bu surec bir yana hamileligim boyunca en buyuk endisemiz Emir, yeni gelen bebegi ne kadar kiskanicak, ne yapicak, ne yapacagiz, bebegi nasil koruyacagiz, oglumuza nasil yaklasacagiz, nasil dengeyi kuracagiz seklindeydi. Resmen 9 ay bu kaygiylaydik.
Bir de benim ailemden , bana yardim edebileceklerden cok uzakta Amerika'da yasamami eklerseniz vay halime!
Annemi ikna ettik, ablami da ekledik. Dogumun yaza gelmesinden faydalanarak yanimiza geldiler.
Doguma , ben valizimi alip sadece hastaneye esimin sekreteri ile gittim. Sanci surecimde yanimda o vardi. ya digerleri? Tabiki cumbur cemaat herkes Emir ile evdeydi. Onu oyalama, vakit gecirtme, yogun ilgi seklinde odak noktasiydi. Dogum oldugunun ertesi gunu Annemler Emir i hastaneye getirdiler. ilk karsilasma ani nasildi ? Emir iceriye girerken ben cok heyecanliydim. Ama o benim hic yuzume bakmadi, beni gormenin mutlulugunu yasamadi. ilgilenmedi bile benimle. (bir arkadasimin basindan da aynisi gecmis ) . Sanirim bu bir tepkiydi bana.
Bebegi fark etti. Birden bir heyecan, bir saskinlik, bir atak.. Hoop bebegin bulundugu yere atlamaya calisti. Zor tuttuk. Bu an bir kac gun sonra eve gelmemizle devam etti. Bizi (pardon sadece bebegi ) bir mutlulukla karsiladi. Bu evin icinde bir bebek gormenin , ya da yeni bir oyuncak ile karsilasmanin keyfiydi. Sonraki gunlerde hep bebege iyi davraniyor gibi gorunuyor ama muhakkak bir tane vuruyordu yuzune. Biz de surekli bebege yaklastirmamaya calistik. Tabi cogunlukla emzirdigim icin bebek benim kucagimda oluyor, ve bebegi uzaklastirmaya calistigimiz icin dogal olarak bebek kucagimda benimle uzaklasiyordu. Aslinda ona gore Anne uzaklasiyordu. Kucaginda bebek olduguna gore bebek ayiriyordu onu anneden. Surekli ayy bak baby, gel op baby dedigimiz icin once opuyor, sonra pat diye vuruyordu. Ne yapacagimizi sasirmistik. Bebege biz uyurken gelip bir sey yapmasin diye bebekle uyudugum odanin kapisini kitlemeye baslamistim. Emir de teyzesiyle uyuyordu. Ama sabaha karsi aglayarak uyaniyor, kapima gelip yerde uzanip agliyordu. Kapiyi acip sariliyordum ama eger emzirdigim bir ana denk geliyorsa hemen acmam mumkun olmuyordu. Yada emzirme anlarinda da dogal olarak gelip bir sey yapmasin diye kapiyi kitliyordum , o zamanlarda da cok gelip anne diye aglamistir. Hep bebegi korumaya calismakla gecti ilk 3 ay. Alisamadi, kavrayamadi, huysuzlasti, cok uc sekilkde duygulari yasamaya basladi, cok hareketlendi, hep duygulari en fazla haliyle yasiyordu. Bunun bebekle ilgisi vardi tabiki. En sonunda annemlere siz gidin ve ben duzenimi kurayim dedim. Cunku ben noktalari yakalamistim ;
- Anne- kardes- yeni bebek evde basbasa olmali
- Kardes ve bebegi birbirinden ayirmaya calismamali
-Kardes e dokunmasina izin vermeli (kontrollu olarak)
- Kardes ile bebek arasinda kiskanclik yok. Kiskanilan bebek degil,Anne!
-Anne ikisine kendini paylastirmali
Evet annemler gitti, biz evde basbasa kaldik. Bebege bolca dokunmasina sevmesine musade ettim.
Kilidi actim. Nasil mi? Emir'i, bebegimi ayni odaya aldim kendimle. Beraber ayni odada uyumaya basladik. Ve ne zaman ayni odada uyumaya basladiysak o hircinliklar, vurmalar, sinirli tavirlar bitti.
Anladim ki ben ikisine kendimi paylastirdim. Ayni odada uyumakla! Benim icin ikinizde esitsiniz demenin en kolay yoluymus . Nasil fark edememisim...
Ve taaa ne zaman sonra bir yazida bunu okudum. yeni kardes kiskancligini anne- cocuklarla ayni odada uyuyarak yenin yaziyordu.
ve yendim.
yendik!
Simdi mi? Oglum o kadar seviyor ki evden cikarken anne baby baby diyor. yani bebegi birakma onu da al bizimle demek istiyor. surekli gelip opuyor. oyuncaklarini vermeye calisiyor. bebegimiz aglayinca annee agliyooo diyerek bana hemen haber veriyor. Yani oyle iyi anlasiyorlar ki bir gorseniz sasarsiniz. Biz alistik bebegimize..ya siz?
No comments:
Post a Comment